Η διαμόρφωση των ερμηνευτικών πλαισiώσεων

Abstract

Στο κεφάλαιο αυτό θα παρουσιάσουμε την μεθοδολογική πρόκληση της πλαισίωσης (framing). Πρόκειται για την κοινωνική πρακτική μέσω της οποίας τα προβλήματα σημασιοδοτούνται μέσω της επιλεκτικά προσανατολισμένης ανάδειξης ορισμένων όψεών τους. Στο πλαίσιο αυτό ο μηχανισμός της πλαισίωσης συνίσταται στη διαδικασία ορισμού ενός προβλήματος, μιας κατάστασης ή ενός πολιτικού διακυβεύματος, ως αποτέλεσμα της επιλεκτικής παρουσίασης και της διάκρισης ορισμένων χαρακτηριστικών που προσανατολίζουν σε μία συγκεκριμένη ερμηνεία του αντικειμένου. Η πλαισίωση ορίζεται ως εξουσιαστικός μηχανισμός στο βαθμό που ο φορέας που μπορεί να καταστήσει την ερμηνεία του ορατή και κυρίαρχη, μπορεί να προσανατολίσει τη δημόσια δράση απηχώντας με τον τρόπο αυτό τον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων.). Οι λέξεις, οι φράσεις, οι εικόνες, οι τίτλοι και οι υπότιτλοι, τα κρόουλ, οι λεζάντες, τα πρόσωπα, όλα τα στοιχεία που συνυπάρχουν σε έναν πολιτικό λόγο, σε έναν πρωτοσέλιδο τίτλο, σε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ, σε ένα νομοσχέδιο, σε ένα κείμενο μιας συλλογικής δράσης, σε ένα σύνθημα προεκλογικό, στο λόγο του σχολιαστή των ειδήσεων διαμορφώνουν (ή συνδιαμορφώνουν) το πλαίσιο ενός προβλήματος ή αλλιώς τον ορισμό του προβλήματος. Η ευρεία χρήση της έννοιας της πλαισίωσης σε διαφορετικά γνωστικά πεδία, στην ανάλυση των Δημόσιων Πολιτικών, στις μελέτες Επικοινωνίας και στην ανάλυση της Συλλογικής δράσης, αναδεικνύουν το επιστημολογικό εύρος της έννοιας.