Η Oλλανδική ζωγραφική κατά τον 17ο αιώνα και η συσχέτισή της με με τη θεώρηση και την επεξεργασία του τοπίου

Abstract

Η συσχέτιση των όρων που περιγράφουν το τοπίο στις νεότερες Δυτικές κοινωνίες, με τη λέξη landschap που δηλώνει την Ολλανδική ζωγραφική τοπιογραφία του 17ου αιώνα, αποκαλύπτει τη συνεισφορά της ζωγραφικής στη συγκρότηση των νεότερων αντιλήψεων για το τοπίο· ιδιαίτερα εκείνων που οδήγησαν στη φυσικότροπη Αγγλική αρχιτεκτονική τοπίου του αιώνα που έπεται. Οι αλλαγές που συντελούνται στις Κάτω Χώρες στο πεδίο της ζωγραφικής παράστασης όσο και των τοπιακών διαμορφώσεων, αναδύονται σε ένα ευρύτερο πεδίο μεταβολών πολιτιστικών και πολιτικών. Συνάπτονται με την ανάπτυξη σημαντικών θεωρητικών ρευμάτων όπως ο Εμπειρισμός, με νέες προτάσεις στις φυσικές επιστήμες, με νέες τεχνολογικές εφαρμογές και βέβαια με την πολιτική και οικονομική ανάπτυξη της αστικής τάξης. Στην Ολλανδία του 17ου αιώνα, η προτεσταντική αστική κοινωνία δεν προβάλει μόνο ζωγραφικά το πολιτικό και πολιτιστικό τοπίο που η ίδια διαμόρφωσε, Απαιτεί επιπλέον, πρώτη αυτή στη νεότερη Ευρώπη, την κατασκευή δημόσιων πάρκων αναψυχής.