Η ανάπτυξη των θεωρήσεων του τοπίου κατά την Ιταλική Αναγέννηση και τον Μανιερισμό

Abstract

Η περίοδος της Ιταλικής Αναγέννησης και του Μανιερισμού, θεωρείται πολλαπλά σημαντική για τη συγκρότηση του νεότερου Ευρωπαϊκού και ευρύτερα του νεότερου Δυτικού πολιτισμού· τόσο στο επίπεδο των πολιτικών διεκδικήσεων όσο και στο επίπεδο των πολιτιστικών κατακτήσεων. Με αυτήν την πολυτάλαντη, καινοτομική πολιτιστική και πολιτισμική ατμόσφαιρα της εποχής, με τις σημαντικές πολιτικές και οικονομικές μεταβολές, με το συνολικό πλαίσιο του ουμανισμού και των νέων αστικών ηθών, όπως και με τη γενικότερη άνθηση των τεχνών, γίνεται προσπάθεια να συσχετιστούν οι αντιλήψεις για το τοπίο. Ειδικότερα, στο εσωτερικό αυτού του πλαισίου, εξετάζονται παραδείγματα κατασκευασμένων διαμορφώσεων του τοπίου όσο και παραδείγματα, σε μικρότερο εύρος, της ζωγραφικής του προσέγγισης, ενώ εντοπίζεται, ως σημαντική κοινή παραστατική συνθήκη η οποία καθορίζει και τα μεν και τα δε, η προσπάθεια της γεωμετρικής οργάνωσης και ειδικότερα η εφαρμογή της αναγεννησιακής προοπτικής.